Klagen over het weer

Op een dag keek ik uit het raam en was er iets veranderd. De zon was iets minder heet geworden en de sneeuw iets minder koud. Het ijs was minder glad, de regen minder nat en de wind zag ik niet meer. Ik keek niet meer naar het weerbericht. Als ik college had liep ik gewoon naar buiten en merkte ik vanzelf wat er gebeurde. Te koud, te warm, te winderig of te glad was het bijna nooit en anders was er altijd nog de bus. Wat was er gebeurd? Was ik een stadsmens geworden?

Ik lijd aan de welvaartsziekte waar half Nederland aan lijdt: het missen van natuur. Alles in de stad is dichtbij, de bus is warm en op de meeste fietspaden wordt zout gestrooid. Ik ben niet bepaald overgeleverd aan de elementen. Toch wou ik dat de zuiderwind me tien minuten sneller thuisbracht dan de noorderwind, dan hadden windrichtingen tenminste betekenis. Ik wou dat ik me er bewuster van was dat bloemen alleen bloeien als het af en toe regent. Het weer kan zo eendimensionaal worden: fijn of niet zo fijn. Telers hebben het makkelijk; zij vergeten nooit dat het weer meer is dan het lijkt. Regen is voor hen niet 'balen', want als het te weinig regent gaat het mis met de oogst. Voor mensen die hun tuinen zorgvuldig bijhouden is warmte niet gewoon 'fijn'. Als het tijdelijk dooit gaan de plantjes denken dat het lente is en groeien ze enthousiast hun dood tegemoet.

Het is natuurlijk stom om de stad de schuld te geven van mijn beperkte perspectief op het weer. Als ik niet over het ijs hoef te glibberen zie ik schoonheid in de sneeuw die ik anders misschien alleen in de kerstvakantie zou kunnen waarderen. Als ik maar een paar kilometer hoef te fietsen, kan het soms zelfs wat hebben om door de regen doorweekt te worden. Daarnaast is er in de grote stad ook een afhankelijkheid van het weer die het platteland niet kent. Het minste laagje sneeuw kan compleet de spoorwegen ontregelen en zorgt ervoor dat mensen simpelweg niet kunnen komen waar ze willen komen. Ik geniet daarvan, van al die mensen die gewoon pech hebben. Die verontwaardiging: 'Ik heb toch het recht vandaag aan de andere kant van het land te komen, als ik daarvoor betaald heb!'

Hoe groter de macht van het weer over je is, hoe meer het weer betekenis krijgt. Daarom hebben ze in culturen die er compleet afhankelijk van zijn regen- en zonnegoden. Mijn begrip van het weer is vooral gebaseerd op mijn ervaring van het erdoorheen fietsen. In de stad fiets ik wat minder vaak en minder ver - misschien is dat nog wel het grootste probleem. Een completere ervaring van het weer hoort niet bij het platteland, maar eerder bij mensen zonder auto's. Of eigenlijk, bij mensen die vrijwillig buiten zijn. Laatst zag ik een eend door het ijs zakken. Dat maakt het weer pas echt multidimensionaal.